Dit jaar had ik de eer om weer de vakantierondes te starten van team VDBR. Helga en ik kozen dit keer voor Valencia – voor ons geen onbekende bestemming, maar door de combinatie van historie, moderne stad en het strand op loopafstand, altijd een aangenaam reisdoel.
Daarbij ben je vanuit Eindhoven Airport in nog geen 2,5 uur midden in de stad. We verbleven in de wijk Ruzafa: een levendige buurt vol winkeltjes, restaurantjes en een heel eigen sfeer.
Een goed restaurant vinden is bij ons altijd een belangrijk onderdeel van de voorbereiding. Al voor vertrek struinen we de bekende sites af, op zoek naar iets kleins, liefst met een gammele website en vooral: waar de lokale bevolking zelf eet.
Zo vond ik al snel in onze buurt het restaurant van Raúl – het voldeed aan al onze wensen. De eerste avond gingen we er meteen heen. Toen we binnenliepen begroette Raúl ons met een enigszins twijfelachtige glimlach. Het voelde als: “Shit, weer toeristen… ik weet niet of ik daar zin in heb.”
Ik had zelf ook enige “wedstrijdspanning”. Had ik wel de juiste keuze gemaakt? De sfeer in het restaurant was gelukkig goed, dat gaf hoop. Toch bleef het wederzijdse wantrouwen voelbaar, zeker toen we een standaard tapasbestelling van de kaart deden. Raúl keek me aan met een blik die zei: “Ik had ook niet anders verwacht.”
Toen ik vervolgens een “cerveza” bestelde in plaats van een lokale rode wijn, voelde ik de relatie nog verder onder druk komen te staan. Raúl bediende ons die avond beleefd maar afstandelijk, zijn grapjes waren duidelijk gereserveerd voor het tafeltje naast ons – vier Spaanse dames van middelbare leeftijd.
Desondanks genoten Helga en ik van een heerlijke maaltijd. Bij het vertrek wensten we Raúl een goede avond, maar de blik van wantrouwen bleef wederzijds.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik houd van structuur – en graag vasthoud aan wat goed voelt. Dus twee dagen later stapten Helga en ik opnieuw het restaurant van Raúl binnen. Hij herkende ons direct en leek een zekere waardering te tonen, al verwachtte hij duidelijk niet veel van ons weerzien.
Toen hij ons de menukaart aanreikte, gaf ik aan dat hij vanavond volledig de vrije hand had. Hij mocht ons verrassen.
Wat er toen gebeurde, was bijna magisch. Raúl richtte zijn rug, zijn borst ging vooruit – hij nam de uitdaging vol overtuiging aan. In de keuken gaf hij zijn vrouw en broer snel en duidelijk instructies.
Even later verschenen er vijf heerlijke, voor ons onbekende tapasgerechten op tafel, vergezeld door een prachtige rode wijn. Bij elk gerecht keek Raúl verwachtingsvol naar mijn reactie. Die beantwoordde ik met een gulle blik van verrassing.
Aan het einde van de avond kwam Raúl met een brede glimlach naar onze tafel. Ik glimlachte terug. We hadden elkaar gevonden – zonder daar veel woorden voor nodig te hebben. We sloten af met een gezamenlijk drankje en een gesprek over Lamine Yamal, het Spaanse voetbalwonder van FC Barcelona.
Toen we wegliepen, keek ik nog één keer om. Raúl stond daar nog steeds, borst vooruit, schouders recht. En ik dacht: eigenlijk lijken we best op elkaar. Trots op onze winkel. Op ons team. Gastvrij, deskundig, met een grote nadruk op kwaliteit. Maar het allerbelangrijkste: vertrouwen wordt beantwoord met daadkracht.
Ik wilde jullie mijn vakantieverhaal niet onthouden. Ik wens jullie allemaal een fijne vakantie toe en hoop dat jullie deze zomer mooie herinneringen mogen maken.
Geniet, mensen!
